در درازای تاریخ بشری و از گذشتههای دور، همواره انسانها برای بسیاری از جانداران و چیزهای پیرامون خود به نمادپردازی میپرداختند. روی آوردن به نشاندار کردن چیزها، از ویژگیهای انسانهاست که از روزگار باستان تاکنون به شیوههای گوناگون، مانند مُسبک (استرلیزه) کردن شکلها انجام میشده است. بهرهوری از نماد بخشی از بایستگیهای زندگی انسان به شمار میآید، چون همواره معانی و درونمایههایی ناملموس برای انسان وجود داشته و دارد. رمز یا نماد، ابزاری است برای بازگویی پندارها یا درونمایههایی كه برای حواس ما ناپیدا بوده و ناشناختنی و نهان به شمار میآیند. اکنون که در هنگامهی آغاز سال نو هستیم و جانور در پیوند با این سال خروس است، خوب است که نگاهی به باورهای مردمان سرزمینمان و نقش این جانور در فرهنگ ایران باستان داشته باشیم.
باورهای باستانی زیادی هست که میگوید پس از مرگ، روان به گونهی یک پرنده کالبد(:جسم) را رها میکند، از اینرو پرندگان را نشانی از روان میدانند. در آیینها از مرغ و خروس بهرهی فراوانی میبردند. در گذشته چنین میپنداشتند که آنها نیروهایی جادویی دارند و میتوانند رویداد ناگوار و خطر را دور کنند. در بخشهایی از جهان، خروس هنوز هم سپندینه(:مقدس) است و خون او میتواند….
این نوشتار با عنوان «سال خروس، نمادشناسی خروس» در «امرداد» 360 چاپ شده است.
در امرداد 360 چاپ شده است
سال خروس، نمادشناسی خروس
- خبرنگار امرداد: فرزانه خسروی
- 1395-12-26
- 00:00
به اشتراک گذاری
Telegram
WhatsApp
Facebook
Twitter
تازهترین ها
1403-02-16
1403-02-16