واژهی اوستایی «اشهوِهیشته» که در فارسی «اردیبهشت» خوانده شده است برپایهی بینش گاهانی یکی از امشاسپندان و فروزههای اهورامزدا است که چمی (:معنایی) گسترده دارد و راستی، پاکی و سامان هستی و قانون فرمانروا بر آفریدهها را میرساند.
در استورهی آفرینش (این استورهها بیشتر برای پاسخ دادن به پرسشهای مردمی پدید آمدهاند که از چونی و چرایی هستی میپرسیدند و در روزگاران پیشین از سوی خردمندان در چهارچوب داستانهایی که به دریافت تودهها نزدیک بوده است ارایه میشده است) که در کتاب «بندهش» آمده است میخوانیم:
«اندر آغاز آفرینش، چون هرمزد این شش امشاسپند را فراز آفرید –خود نیز با ایشان آن برترین و هفتمین بود– آنگاه از ایشان پرسید که آفریدهی کیستیم؟ از ایشان یکی نیز پاسخ نیاورد باری دیگر و سدیگر به همانگونه پرسید. پس اردیبهشت گفت که ما آفریدهی توایم! ایشان نیز به همان پاسخی به همانگونه سخن گفتند پس اردیبهشت نیز با ایشان بازگفت. نخست خدایی را به هرمزد اردیبهشت داد پس هرمزد اَشِموُهویی بگفت و اردیبهشت را بُن همهی مینوان فراز گماشت چنانکه بهمن مهترین و اردیبهشت بُن است زیرا همهی یزشها را به انجام، اَشِموُهو است که هست برترین پرهیزگاری و برتر از همهچیز.» (پژوهشی در اساتیر ایران – مهرداد بهار)
آنچه در بالا آمده است بخشی از نوشتاری است با عنوان «اردیبهشتگان جشنی برای فروغ اهورایی» که در تازهترین شمارهی امرداد چاپ شده است.
متن کامل این نوشتار را در رویهی پنجمِ (اندیشه) شمارهی 408 امرداد بخوانید.
خوانندگان میتوانند برای دسترسی به هفتهنامهی امرداد افزونبر نمایندگیها و روزنامهفروشیها از راههای زیر نیز بهره ببرند:
لینک خرید اینترنتی شمارهی 408 امرداد