به روزِ دُیُّمین از ماهِ بهمن/همه گیسو پریشانْ پاکدامن
گرفتند مردمان با رود و با چنگ/یکی جشنِ بزرگِ رنگ و وارنگ
وُرا خوانند « بهمنگان » به شادی/خداوندا جهان از غم براندی
همان « بهمنجه » نیک و گرامی/در آن با ساز و با دفْ خوش خرامی
برایِ پایشِ اندیشه یِ نیک/فراری دادنِ پندارِ تاریک
همان « آکومن » دُژخویِ بدْ رای/ندارد در « گُروتْمانِ » سِپندْ جای
بُوَد « بهمن » دلیر و پایْ درکار/ برایِ تازِشِ « آکویِ » بدکار
چُنانْ « اَمْشاسْپَندِ » گُردٍ پیگیر/برایِ پایِشِ بُرنا و هم پیر
نَمیرانند هرگز ایٖچ جاندار/چه خوش باشد شکارش یا که مُردار
که مرگ آوردنِ جاندارِ سودْ دِه/بُوَد اهریمنی پایانِ آن بِه
خداوندا به جانِ « گاوِ یکتا »/ و آن « امشاسپندِ » نیک و دانا
همه مرد و زنِ این سرزمین را/ و فرهنگ و فَرِ ایرانْ زمین را
نگهداری کن و جاوید دارَش/به پاسِ « بهمنِ » امیدوارش
بهمن: امشاسپند (فرشته) اهورایی که خویشکاریاش پشتیبانی از جانداران سودمند است و به چم (معنای) اندیشهی نیک است.
اکومن: دیو اندیشهی بد هست و در نبرد با بهمن
گروتمان: بهشت
گاو یکتا: گونهی نخستین جانداران که خداوند در نخست آفرید
بهمنجه: همان بهمنگان است به روز دوم (بهمن روز) از ماه بهمن که بنا بر گاهشمار پیشین ایرانیان که دوازده ماه سی روزه داشتند در گاهشمار کنونی به روز بیست و شش دی ماه افتاده است.