پارتیان چگونه تیراندازانی بودند؟ و در میدان کارزار چه شیوهای برای نبرد داشتند؟ ریشهی تاریخی نبردهای پارتیزانی کجا است؟ و نخستین بار کدام مردمان با چنین شیوهی چیره دستانهای میجنگیدند؟
برای دانستن پاسخ این پرسشها نوشتاری با عنوان «نبرد پارتیزانی؛ نوآوری پارتی» به قلم فرشید ابراهیمی پژوهشگر تاریخ ایران در «امرداد» 376 چاپ شده است.
«نبردهای چریکی یا همان پارتیزانی روشی ویژه از نبرد با سپاهیان دشمن است که امروزه به سخنی دربرگیرندهی همان شیوههای جنگهای نامنظم است. در جهان امروز غیر نظامیانی که در زمان جنگ جهانی دوم در کشورهای اشغالشده به دست آلمان نازی با اشغالگران میجنگیدند، چنین شیوهای را پیشهی خود ساخته بودند.
پارتیان دارای توانایی تیراندازی از پشت سر بودند. آنان کمانهای تازهای ساخته بودند که با آنها میتوانستند پای پیادگان رومی را که با سپرهای بزرگ در برابر آنان و برای نگهبانی از سواران دژ درست کرده بودند، به زمین بدوزند. ایرانیان دارای زوبینهای دوکیگون بودند که با دستگاه کاملا تازهای تا فاصله دور پرتاب میشد. شمشیرهای آنان شکننده نبود…».
آنچه در بالا آمده بخشی از نوشتار «نبرد پارتیزانی؛ نوآوری پارتی» در رویهی تاریخ امرداد شمارهی 376 است.
خوانندگان میتوانند برای دسترسی به هفتهنامهی امرداد از راههای زیربهره ببرند:
لینک خرید شمارهی 376 امرداد:
لینک اشتراک ایمیلی امرداد: