ایرانیان از گذشته‌های دور در میهمان‌داری و میهمان‌نوازی در میان عام و خاص نام‌ور بودهاند و امروز نیز در صنعت پررونق گردش‌گری جهان، میهمان‌نوازی ویژگی بی‌مانند و شاخص‌های آشکار از فرهنگ مردم ایران است. مهم نیست چه چیزی در خانهی ایرانی است که بتواند به حرمت میهمان پیش‌کش کند، مهم روی گشاده‌ی میزبان و دلی بزرگ است که برای میهمان در سبد اخلاص پیش می‌گذارد. آن‌چه در فرهنگ ایرانی برای صاحب‌خانه ارزش دارد خوشنودی میهمان از حضور خود در خانهی ایشان است و این شدنی نخواهد بود مگر زمانی که میهمان احساس کند روان، دل و کردار میزبان در برخورد با حضور ناخوانده و یا حتا خوانده‌شده‌اش بدون گزاف‌گویی به یک رنگ باشد.
گستره‌ی فرهنگی ایران میزبان همیشگی خوانده و ناخوانده است. ناهم‌سانی‌ای در اقلیمش ندارد. در شمال باشد، خاور باشد، باختر باشد و یا جنوب. باآن‌که هوای اقلیم و صفای مردمان هر کدام، خود ایرانی متفاوت است.
از ایران گفتیم و آب‌وهوای سرزمینش، از جنوب بگوییم و از جلگهی خوزستان. ستم‌دیده ولی پذیرفتنی و دوست‌داشتنی، از سختی‌ها و کاستی‌های زندگانی‌اش، از گرما و عرق‌ریزان، از خاک و خفقان ولی میزبانی همیشگی‌اش.
اگر بگوییم خوزستان ایرانی کوچک است بر نقشهی گیتاشناختی(:جغرافیایی) ایران بزرگ، پُر بی‌راه…
نوشتاری با عنوان «گشادگی سفره‌ی دل، ویژگی مردمان جنوب» که به مهمان‌نواز جنوبی‌های خون‌گرم سرزمینمان پرداخته است در رویه‌ی مردم هفته نامه‌ی امرداد شماره 369 چاپ شده است.
