خسرو نخست انوشیروان دادگر، فرمان‌روای ایران از دودمان ساسانیان میان سال‌های ۵۳۱ تا ۵۷۹ میلادی بر ایران فرمان راند. انوشیروان ناموَرترین و بزرگ‌ترین فرمان‌روای ساسانی و یکی از تاثیرگذارترین شاهان ایران در درازای تاریخ بوده است. در زمان او کاخ‌های باشکوه، شهرها، راه‌های بازرگانی، پل‌ها و سدهای بسیاری ساخته شدند که برخی از آن‌ها تا این زمان نیز همچنان پا بر جا هستند.
بسیاری از پادشاهان ایران را در درازای تاریخ به خوی‌‌هایی در خور رفتارشان نامیده‌‌اند، خوی‌‌هایی که برای برخی ماندگار بوده و برای پاره‌ای مگر در نوشتارهای تاریخی چیزی از آن برجای نمانده است. ریشه‌ی این خوی‌‌ها نیز کردار و ویژگی‌های این پادشاهان بوده است. یکی از ماندگارترین و بلندآوازه‌ترین این خوی‌‌ها «دادگریِ» خسرو یکم انوشیروان است. آوازه‌ای که گذشت سال‌ها و سده‌ها آن را از یادها نَزدوده و از نوشته‌های کهن نَرُبوده است….
آنچه در بالا آمده است بخشی از نوشتار «خسرو انوشیروان؛ فرمان‌روایی از جنس مردم» است که در رویه‌ی تاریخ «امرداد» 358 چاپ شده است.
